یک روز که دلم گرفته بود

اگر روزی روزگاری گذرت اینجا افتادُ و حس کردی این کلمات چقدر آشنایند...این نقاشیها...این داستانها...

بدان که تو خاله ای داشتی که از شدت دلتنگی برایت روزی هزار بار عکس ها و فیلمهایت را میدید ... ذوق میکرد... اشک میریخت و با صدای بلند قربان صدقه ات میرفت...

اگر روزی روزگاری منور کردی این کلبه تاریک تنهایی را...من تو را...(بُغض، بُغض، بُغض)...

عزیزترین...عزیزترین...

قراره بریم کافه من لاته سفارش بدم  به عادت همیشگی... شما هم که  یه چیز نو...یه طعم جدید.. با چیزکیک...

بعد چندتا شعر از ناظم حکمت ( یا به قول خودت ناظیم حکمت) بخونیم تا (باز به قول خودت) حالمون خوب شه...

بعد من کادوت رو بدمُ تولدت رو تبریک بگم...

همین قدر آروم و سربه زیر و عاشقانه...

...

مرداد عزیزم، ماهِ گرم دوست داشتنی تو این روزای آخر که داری جمع میکنی بارُ بندیلت رو، مهربونیت رو بر من تموم کردی...

ممنونتم خدا.

میترسم کم کم جای همه چی بگه مهناز مثلا بگه مهنازُ مهناز

یا بگه مهنازُ مهنازُ مهناز، یعنی اون بشقابو بده.